دوستانی دارم که...

پیش از اون هم تو بلاگفا بودم و سپس بلاگ اسکای. شاید عمر وبلاگ نویسی من به ده سال برسه. مدتی هم که فقط مینوشتم و تو کامپیوتر خودم ذخیره میکردم.

از زمانی که اومدم بلاگ دات آر آر، دوستانی همیشه همراه من بودن و منم اونها رو همراهی کردم. دوستانی که خیلی واسم ارزش دارن. 

گفته و بازم میگم: هر کسی رو که دنبال کنم، پس واسم ارزش داره و هر وقت بتونم بهش سر میزنم. 

بوده با خوندن مطلب دوستی ناراحت شدم و حتی گریه کردم. بوده با خوندن نوشته ی کسی خندیدم و یا برای روزها به فکر فرو رفتم.

بوده کسی که این اواخر مشکلات زیادی واسش پیش اومده. یکی دو بار رفتم وبش و پیام خصوصی گذاشتم ولی پاسخی نداده. منم براش نوشتم "از دستت ناراحت هستم". اعتراف میکنم که یه لحظه ناراحت شدم ولی زودی از یاد بردم و وقتی بعد از اینکه حالش خوب شده و اومده واسم کامنت گذاشته، لبخند به لبم اومده و خیلی خوشحال شدم.

بوده کسی که یه تک بیتی که سال ها پیش گفتم رو بهش دادم و ایشون رفته چندین شبانه روز وقت گذاشته تا اون شعر رو واسم تکمیل کنه و خیلی واسم زحمت کشیده.

بوده کسی که چند پست پایین تر نوشتم مشکل مالی دارم اومده پیام گذاشته که ما فقط دوست مجازی نیستیم، هر کاری داشتی بگو...

بودن و هستن کسانی که وقتی ناراحت بودم، پا به پای من ناراحت شدن و کلی واسم پیام خصوصی گذاشتن و همیشه همراهم بودن و در خوشی ها هم با من خوشحال بودن.

کسانی که دوستشون دارم و نظراتشون واسم ارزش داره.

و خوب کسانی هم بودن که با حرف هاشون دلم رو به درد آوردن.

ولی خوب وبلاگ نویسی همینه. کسی که نخواد صدای کسی رو بشنوه، خوب کامنت رو غیرفعال میکنه و خیالِ راحت.

فقط خواستم از همه سپاسگزاری کنم و بگم: خیلی واسم ارزشمند هستید.